สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นต้องขออภัยก่อนเลยว่าเป็นกระทู้แรกหัดเขียน แต่อยากเล่าประสบการณ์ล่าฝันติดปีกเผื่อจะเป็นแรงบันดาลใจให้ใครหลายๆคนได้นะคะ
เจ้าของกระทู้ตอนนี้เป็นอาจารย์สอนในสถาบันเตรียมแอร์สจ๊วตแห่งหนึ่ง และเพิ่งลาออกมาจากสายการบินตะวันออกกลางในตำแหน่งรองหัวหน้าค่ะ
แต่กว่าจะมาถึงวันนี้ ใครจะรู้ว่า เจ้าของกระทู้มักได้ยินคำว่า "แกคือคนสุดท้ายในรุ่นที่ชั้นจะคิดว่าได้เป็นแอร์" ตอกย้ำความคิดตลอดเวลา
แต่ที่ชนะเลิศมาจนถึงจุดๆนี้ได้ มีเหตุผลเพียงแค่ว่า.. ทำไมคนอื่นยังทำได้ แล้วเราถึงทำไม่ได้?
ย้อนกลับไปตอนที่เจ้าของกระทู้ยังไม่ได้เข้าสู่สังคมแห่งการฝึกฝนเพื่อลงสนามแอร์โฮสเตส บุคลิกภาพเราแย่มากกก.. และไม่มีข้อมูลแม้แต่นิดในหัว ว่าการสมัครแอร์มันเข้มข้นขนาดไหน
สนามแรกที่ไป ไม่เคยมีใครรู้เลย คือ Jetstar ตอนนั้นเราเป็นเลขานุการ และอาจารย์พิเศษอยู่ที่มหาวิทยาลัยศิลปากร บุคลิกนี่.. จริงจัง ขึงขัง และมั่นใจสุดๆ ไปแบบไม่ปรึกษาใคร ซื้อเสื้อเชิ๊ตมาบุญครอง 199 บาทกับกระโปรงรับปริญญา ใส่รองเท้ารับปริญญา แต่งหน้าก็ไม่เป็น และที่สำคัญ ไม่รู้ว่าต้องใส่ถุงน่อง!!
อายสาหัส แม้แต่จะยื่นเอกสารยังไม่กล้า เพราะผู้สมัครแต่ละคนที่ทั้งนั่งรอและเดินสวนไปมา มาเต็ม ดูดี บุคลิกเลิศ ส่วนเรายืนสะเทือนใจอยู่ที่ราวบันได เสียเซลฟ์ที่สุดในชีวิต
ใครที่เคยเจอเจ้าของกระทู้จะรู้ว่า เราเป็นคนตาดุ และดวงตาดูแข็งกร้าว ท่าเดินจะแมนๆ และเสียงค่อนข้างใหญ่และดัง รวมไปทั้งฟันกระต่ายใหญ่และมีเขี้ยว ที่มือยังมีแผลเป็นแบบนูนอีก
ถอดใจเลยไหม??! ดูเหมือนตำแหน่งนี้จะไม่ใช่ของเราแล้วสิ ข้อบกพร่องเยอะไปหมด.. ได้แต่คิดวนไปเวียนมา
คิดๆๆ หาข้อดีของตัวเองที่ตรงกับคุณสมบัติของแอร์ เอาวะ! ไม่เชื่อว่าจะมีอะไรยากเกินความพยายาม
และสิ่งแรกที่ทำก็คือ ลงคอร์สเตรียมแอร์กับสถาบันหนึ่ง โดยจุดมุ่งหมายมีอยู่อย่างเดียวเลยคือ รู้เขารู้เรา ดูผู้ร่วมสนามไปพร้อมๆกับปรับบุคลิกภาพ
อ่ะ 1-2-3 สัปดาห์ผ่านไป ..ทำไมเหมือนไม่ดีขึ้นเลยฟระ เหมือนจะเห็นแค่คอนเซ็ปต์ แต่ไม่มีใครติเราเลย ทำอะไรก็ดีไปหมด จบมาแบบงงๆ และพอดีที่สุด Gulf Air เปิดรับสมัครลูกเรือ ผ่างง!
ไปเลยสิคะจะรออะไร.. สูทก็พร้อม เพราะตอนนั้น เพื่อนร่วมคลาสไปตัดที่ไหน เราก็ตามไปกับเค้าด้วย งวดนี้สูทพร้อม ถุงน่องพร้อม แต่งหน้า รวบผมตึงไปเลย
อย่างที่ก็รู้ๆกันว่า สายการบินตะวันออกกลางมาเปิดที พรึ่บบบบบ.. คนเยอะมากกก ทำใจดีๆเข้าไว้ เดี๋ยวก็ถึงตาเราpre-screen รอไปเป็นชั่วโมงกว่า แล้วก็ถึงตาเรา... แท๊น!!
เดินไปที่โต๊ะ วางเอกสาร ผู้สัมภาษณ์หรือ Recruiter ชายชาวอินเดียคนนั้นยิ้มมาให้ เราเลยยิ้มกว้างจริงใจมากจนเห็นฟันทั้งบนและล่าง แบบคนมันตื่นเต้นนี่เนอะ.. แต่ทันทีที่ยิ้ม หน้าผู้สัมภาษณ์ถอดสี และจ้องเราแปลกๆ -"- สังหรณ์ใจไม่ดีเลยเรา
และแล้ว เค้าก็บอกให้ทำ Short Self-Introduction โดยไม่มองหน้าเราอีก ก่อนจะยิ้มอย่างไม่จริงใจที่สุดในโลก แล้วบอก Thank you for your time. Unfortunately, we cannot pass you to the next stage. Sorry.
ทำยังไงดีล่ะทีนี้ ตรูผิดอะไร? ตรงไหน? ยังไง? มึน.. นั่งแท็กซี่กลับบ้านแบบงงๆ ความมั่นใจล่ะคะ หมดแล้ว ว่างเปล่า
หรือเราควรจะถอดใจจริงๆ??
เป็นสัปดาห์ที่ใช้เวลาทำใจอย่างแรง แต่ไม่ได้ถอดใจ เพราะเป็นคนที่ไม่เคยยอมแพ้ ถ้าคนอื่นทำได้ แปลว่าเราต้องทำได้ คิดแค่เพียงเท่านี้ - เพียงแต่เราต้องรู้ว่ามันผิดพลาดที่ตรงไหนเท่านั้นเอง! แล้วใครจะบอกเรา??
ดุจสวรรค์เป็นใจ มีประกาศให้ทุนเด็กที่อยากเป็นแอร์จาก 2 สถาบัน เพื่อจะมอบทุนการศึกษาคอร์สเตรียมบุคลิกภาพสำหรับแอร์สจ๊วต โดยใช้การสัมภาษณ์เป็นภาษาอังกฤษ
จุดนั้นมือสั่นยิ่งกว่าเจ้าเข้า สมัครทั้ง 2 ที่เลย ได้ที่ไหนเอาที่นั่น ชั้นจะบิน ใครก็ได้ช่วยชั้นที
วันนี้เล่ามายาวมาก.. เจ้าของกระทู้จะมาอัพต่อในอีก 2-3 วันนี้นะคะ ใครอ่านถึงตอนนี้แล้วอาจรู้สึกถอดใจแทน แต่ยัง.. ยังมีแรงสู้อยู่ ขอบคุณที่ติดตามนะคะ หรือใครจะเข้ามาแวะเวียนชมเพจของเจ้าของกระทู้เกี่ยวกับ Tricks&Tips ต่างๆในการเป็นแอร์โฮสเตส ลองเข้ามาชมกันได้นะคะที่
https://www.facebook.com/somflygirl
ขอบคุณค่าา ^ ^ ✈️🙏
"แกคือคนสุดท้ายในรุ่นที่ชั้นจะคิดว่าได้เป็นแอร์" ..จากคำสบประมาท สู่ฝันแอร์โฮสเตสสายการบินตะวันออกกลาง
เจ้าของกระทู้ตอนนี้เป็นอาจารย์สอนในสถาบันเตรียมแอร์สจ๊วตแห่งหนึ่ง และเพิ่งลาออกมาจากสายการบินตะวันออกกลางในตำแหน่งรองหัวหน้าค่ะ
แต่กว่าจะมาถึงวันนี้ ใครจะรู้ว่า เจ้าของกระทู้มักได้ยินคำว่า "แกคือคนสุดท้ายในรุ่นที่ชั้นจะคิดว่าได้เป็นแอร์" ตอกย้ำความคิดตลอดเวลา
แต่ที่ชนะเลิศมาจนถึงจุดๆนี้ได้ มีเหตุผลเพียงแค่ว่า.. ทำไมคนอื่นยังทำได้ แล้วเราถึงทำไม่ได้?
ย้อนกลับไปตอนที่เจ้าของกระทู้ยังไม่ได้เข้าสู่สังคมแห่งการฝึกฝนเพื่อลงสนามแอร์โฮสเตส บุคลิกภาพเราแย่มากกก.. และไม่มีข้อมูลแม้แต่นิดในหัว ว่าการสมัครแอร์มันเข้มข้นขนาดไหน
สนามแรกที่ไป ไม่เคยมีใครรู้เลย คือ Jetstar ตอนนั้นเราเป็นเลขานุการ และอาจารย์พิเศษอยู่ที่มหาวิทยาลัยศิลปากร บุคลิกนี่.. จริงจัง ขึงขัง และมั่นใจสุดๆ ไปแบบไม่ปรึกษาใคร ซื้อเสื้อเชิ๊ตมาบุญครอง 199 บาทกับกระโปรงรับปริญญา ใส่รองเท้ารับปริญญา แต่งหน้าก็ไม่เป็น และที่สำคัญ ไม่รู้ว่าต้องใส่ถุงน่อง!!
อายสาหัส แม้แต่จะยื่นเอกสารยังไม่กล้า เพราะผู้สมัครแต่ละคนที่ทั้งนั่งรอและเดินสวนไปมา มาเต็ม ดูดี บุคลิกเลิศ ส่วนเรายืนสะเทือนใจอยู่ที่ราวบันได เสียเซลฟ์ที่สุดในชีวิต
ใครที่เคยเจอเจ้าของกระทู้จะรู้ว่า เราเป็นคนตาดุ และดวงตาดูแข็งกร้าว ท่าเดินจะแมนๆ และเสียงค่อนข้างใหญ่และดัง รวมไปทั้งฟันกระต่ายใหญ่และมีเขี้ยว ที่มือยังมีแผลเป็นแบบนูนอีก
ถอดใจเลยไหม??! ดูเหมือนตำแหน่งนี้จะไม่ใช่ของเราแล้วสิ ข้อบกพร่องเยอะไปหมด.. ได้แต่คิดวนไปเวียนมา
คิดๆๆ หาข้อดีของตัวเองที่ตรงกับคุณสมบัติของแอร์ เอาวะ! ไม่เชื่อว่าจะมีอะไรยากเกินความพยายาม
และสิ่งแรกที่ทำก็คือ ลงคอร์สเตรียมแอร์กับสถาบันหนึ่ง โดยจุดมุ่งหมายมีอยู่อย่างเดียวเลยคือ รู้เขารู้เรา ดูผู้ร่วมสนามไปพร้อมๆกับปรับบุคลิกภาพ
อ่ะ 1-2-3 สัปดาห์ผ่านไป ..ทำไมเหมือนไม่ดีขึ้นเลยฟระ เหมือนจะเห็นแค่คอนเซ็ปต์ แต่ไม่มีใครติเราเลย ทำอะไรก็ดีไปหมด จบมาแบบงงๆ และพอดีที่สุด Gulf Air เปิดรับสมัครลูกเรือ ผ่างง!
ไปเลยสิคะจะรออะไร.. สูทก็พร้อม เพราะตอนนั้น เพื่อนร่วมคลาสไปตัดที่ไหน เราก็ตามไปกับเค้าด้วย งวดนี้สูทพร้อม ถุงน่องพร้อม แต่งหน้า รวบผมตึงไปเลย
อย่างที่ก็รู้ๆกันว่า สายการบินตะวันออกกลางมาเปิดที พรึ่บบบบบ.. คนเยอะมากกก ทำใจดีๆเข้าไว้ เดี๋ยวก็ถึงตาเราpre-screen รอไปเป็นชั่วโมงกว่า แล้วก็ถึงตาเรา... แท๊น!!
เดินไปที่โต๊ะ วางเอกสาร ผู้สัมภาษณ์หรือ Recruiter ชายชาวอินเดียคนนั้นยิ้มมาให้ เราเลยยิ้มกว้างจริงใจมากจนเห็นฟันทั้งบนและล่าง แบบคนมันตื่นเต้นนี่เนอะ.. แต่ทันทีที่ยิ้ม หน้าผู้สัมภาษณ์ถอดสี และจ้องเราแปลกๆ -"- สังหรณ์ใจไม่ดีเลยเรา
และแล้ว เค้าก็บอกให้ทำ Short Self-Introduction โดยไม่มองหน้าเราอีก ก่อนจะยิ้มอย่างไม่จริงใจที่สุดในโลก แล้วบอก Thank you for your time. Unfortunately, we cannot pass you to the next stage. Sorry.
ทำยังไงดีล่ะทีนี้ ตรูผิดอะไร? ตรงไหน? ยังไง? มึน.. นั่งแท็กซี่กลับบ้านแบบงงๆ ความมั่นใจล่ะคะ หมดแล้ว ว่างเปล่า
หรือเราควรจะถอดใจจริงๆ??
เป็นสัปดาห์ที่ใช้เวลาทำใจอย่างแรง แต่ไม่ได้ถอดใจ เพราะเป็นคนที่ไม่เคยยอมแพ้ ถ้าคนอื่นทำได้ แปลว่าเราต้องทำได้ คิดแค่เพียงเท่านี้ - เพียงแต่เราต้องรู้ว่ามันผิดพลาดที่ตรงไหนเท่านั้นเอง! แล้วใครจะบอกเรา??
ดุจสวรรค์เป็นใจ มีประกาศให้ทุนเด็กที่อยากเป็นแอร์จาก 2 สถาบัน เพื่อจะมอบทุนการศึกษาคอร์สเตรียมบุคลิกภาพสำหรับแอร์สจ๊วต โดยใช้การสัมภาษณ์เป็นภาษาอังกฤษ
จุดนั้นมือสั่นยิ่งกว่าเจ้าเข้า สมัครทั้ง 2 ที่เลย ได้ที่ไหนเอาที่นั่น ชั้นจะบิน ใครก็ได้ช่วยชั้นที
วันนี้เล่ามายาวมาก.. เจ้าของกระทู้จะมาอัพต่อในอีก 2-3 วันนี้นะคะ ใครอ่านถึงตอนนี้แล้วอาจรู้สึกถอดใจแทน แต่ยัง.. ยังมีแรงสู้อยู่ ขอบคุณที่ติดตามนะคะ หรือใครจะเข้ามาแวะเวียนชมเพจของเจ้าของกระทู้เกี่ยวกับ Tricks&Tips ต่างๆในการเป็นแอร์โฮสเตส ลองเข้ามาชมกันได้นะคะที่ https://www.facebook.com/somflygirl
ขอบคุณค่าา ^ ^ ✈️🙏